در هنر معاصر ایران، شاهد ظهور هنرمندانی هستیم که دو سوی یک پیوستار را به یکدیگر پیوند می‌دهند، به این معنا که همزمان به شدت سنت‌گرا و به شدت مدرن‌اند. دل در گرو مبانی عقیدتی و فرهنگی تمدن ایرانی ـ اسلامی دارند، ولی از سوی دیگر افراطی‌ترین شکل‌های انتزاعی را از سنت تصویری هنر مدرن به‌کار می‌گیرند. برای نمونه بوم‌های یک‌دست سیاه مجموعه‌ی نورِ لا اثر وحید حکیم مشخصاً تکرار تجارب تصویری مالویچ و راینهارت به شمار می‌آیند، اما چنان‌که خود هنرمند می‌گوید، خاستگاه آن‌ها متفاوت است. ...