مهران مهاجر در این مقاله به عکاسی مستند ایران می‌پردازد. هرچند نبود تاریخ‌نگاری در عکاسی ایران پرداختن به این موضوع را کمی سخت می‌کند اما او سعی کرده با دسته‌بندی عکاسی مستند ایران به دوره‌های تاریخی و یا دوره‌های اجتماعی آن را بررسی کند و به فراز و فرودهای این سبک از عکاسی بپردازد. به عقیده‌ی او جریان عکاسی مستند ایران از دهه‌ی 50 به بعد آغاز و سپس در دوره‌ی انقلاب و بعد از آن، دچار تحولات اجتماعی و سیاسی بسیاری می‌شود. او تلاش کرده دلایل این تحولات و تأثیرات‌شان را موشکافی و علاوه بر این، در این روند عکاسان هر دوره را نیز دسته‌بندی کند. هرچند عکاسی مستند ایران در دوره‌های بعد از انقلاب با محدودیت‌های واردشده بر آن، دچار خاموشی می‌شود اما مهاجر شرح خواهد داد که چگونه با گشایش دانشگاه‌ها و ایجاد رشته‌ی عکاسی و سپس در سال‌های اخیر با همت خود عکاسان، عکاسی مستند ادامه‌ی حیات داده، و آن‌ها توانسته‌اند سبک شخصی خود را نیز حفظ کنند.