از اواخر قرن هجدهم تا اوايل قرن بيستم، در فضاى سرگرمى‌هاى اروپا و آمريكا گروهى پيدا شدند كه دوره‌هاى طولانى گرسنگى مى‌كشيدند يا به تعبيرى روزه مى‌گرفتند تا اسباب تفريح تماشاگران را فراهم سازند و البته از اين ميان به نان و نوايى برسند. اين كه چرا مخاطبان از تماشاى انسان‌هايى كه در ملأ‌عام رياضت مى‌كشند، آن هم نه براى طى مدارج روحانى يا رسيدن به مكاشفات و مشاهدات معنوى بلكه براى گرم‌كردنِ سر نظاره‌‌گران و كسبِ پول، لذت مى‌برند جزو معماهاى قرن نوزدهم است.