می‌گویند عکس‌ها پنجره‌هایی هستند به جهانِ پیشِ‌رو، پیشِروی دوربینِ عکاس یا جهان عکس پیش‌ِروی ما؟ پنجره‌هایی که نمی‌دانند شیشه‌هایشان شفاف‌اند یا نه. می‌گویند کادربندی و گزینش شالوده‌ی عکاسی هستند؛ و می‌بینم که سنگ‌بنای عکس‌های ویوین مایر نیز هستند؛ مایری که با دوربین عکاسی‌اش به جهان می‌نگریست و آن جهان را در اتاقش بایگانی می‌کرد. در شهر و خانه، خودش را هم از میان قاب منظره‌یاب آن دوربین می‌دید: با میل به ثبت پرشورِ خود و جهان، برای خود و بی‌میل به نمایش آن به دیگری. می‌کوشم تا چهره‌ی او را از میان شبکه‌های کرکره‌ی مغازه‌ای بسته ببینم، همان‌طور که خودش دیده بود. چهره‌ای ازریخت‌افتاده بر صفحه‌ای آیینه‌وار، مثلِ داگروتیپی که صورت درونش با قابی مزین احاطه می‌شد، از بلایا در امان و از نگاه‌های خیره بی‌امان بود.