مقاله‌ای در معرفی و توضیح مجموعه‌های عکس سیندی شرمن

مروری بر بیست سال کار سیندی شرمن:

رسانه‌های گروهی نیز به همراه والدین‌مان، ما را بزرگ کردند، اجتماعی بار آوردند، سرگرم کردند، آرام کردند، فریب دادند، منضبط کردند، به ما گفتند که مجاز به انجام چه کارهایی هستیم یا نیستیم، و نقشی کلیدی داشتند در تبدیل هر یک از ما نه فقط به صورت یک زن بلکه چندین زن – التقاطی از زنان خوب و زنان بدی که از طریق وسایل ارتباط جمعی چون نشریات، نمایش‌ها و امواج سمعی و بصری به ما رسیده‌اند. این یکی از مهمترین میراث‌های وسایل ارتباطات جمعی برای خودآگاهی زن است – یعنی نابودی آن چیزی که بعنوان یک خود واحد شناخته می‌شود.

سوزان جی داگلاس

سیندی شرمن مجموعۀ «عکس‌های بدون عنوان فیلم» خود را از بیست سال قبل در اواخر 1977 آغاز کرد. این عکس‌های سیاه و سفید در قطع کوچک، شرمن را در قالب شخصیت‌های مختلف نشان می‌دهند. از شخصیت‌های فیلمهای قدیمی و سینمای نوآر تا نسلی از زنانی اغواگر که خود از تصاویر پرزرق و برق روی صفحات تلویزیون خانه‌ها تغذیه شده و آن را بعنوان سرمشق آیندۀ خود قرار داده‌اند را شامل می‌شوند. با هر مجموعۀ عکس، شرمن استعارات متنوع بازنمایی شده را تقلید کرده و طریق‌های بیشماری را که زنها و کالبد انسان توسط وسایل مدرن آفرینش تصویر، نمایانده شده‌اند، کشف کرده – که اینها خود شامل رسانه‌های گروهی و منابع تاریخی از قبیل افسانه‌ها، پرتره‌های نقاشی و عکاسی سوررئالیستی می‌باشند. شرمن در نیوجرسی آمریکا بدنیا آمد. در حومۀ لانگ آیلند بزرگ شد و وارد دانشگاه ایالتی شهر بوفالوی ایالت نیویورک گردید یعنی جایی که در ابتدا نقاشی را آموخت. طی مصاحبه‌ای با نوریکو فوکو از ایام تحصیل خود می‌گوید که نقاشیهای آن زمان او شامل سلف پرتره‌ها و نسخه‌های واقع‌نمایانه از تصاویری بودند که از مجلات و عکسها پیدا می‌کرد. او بدلیل مواجه شدن با مشکلات تکنیکی در چاپ عکس در دورۀ مقدماتی و اجباری درس عکاسی مردود شد. شرمن معلم بعدی عکاسی خود را عامل آشنا شدنش با هنر مفهومی معرفی می‌کند – هنری که تأثیری رهایی‌بخش در او داشت. در همین هنگام بود که شرمن برای نخستین‌بار و از طریق همکلاسیهایی چون رابرت لانگو با هنر معاصر آشنا گردید. در سال 1975 هنگامی که هنوز در دانشگاه تحصیل می‌کرد با مجموعه‌ای شامل پنج عکس بدون عنوان، (که گویی پیش‌بینی آثار آتی او محسوب می‌شدند) چهره‌اش را بوسیلۀ گریم و کلاه تغییر شکل داد و در قالب شخصیت‌های مختلفی چون دلقک و دختر کوچولو درآمد. علاقه‌مندی او به تغییر چهره باعث شد تا به مغازه‌های ارزان‌فروشی سر بزند و لباسهای مدل قدیمی و ملحقاتشان را که یادآور شخصیت‌های مورد نظر او بودند، خریداری کند. «این عادت مدام شدیدتر شد تا این که هرچه بیشتر از این چیزها می‌خریدم و جمع‌آوری می‌کردم و آن شخصیت‌ها خودشان به ناگاه بوجود می‌آمدند چرا که خرده ریزهای زیادی از این چیزها داشتم.» شرمن پوشیدن این لباسهای ویژه را در افتتاحیه‌های نمایشگاه‌ها و رویدادهای هنری شهر بوفالو آغاز کرد. برای مثال برای شرکت در افتتاحیۀ یک نمایشگاه، او خود را به شکل زنی باردار درآورد. هر چند وجود عنصر نمایش در این عمل بارز بوده اما شرمن هیچگاه نحوۀ اینگونه جلوه‌گر شدنش را بصورت پرفرمنس [Performance] به معنای خاص هنری نمی‌شناسد چرا که قصد او دربر گرفتن شخصیتی ویژه نبود بلکه هدفش تنها لباس پوشیدن به شیوه‌ای استثنائی برای بیرون رفتن بود. ...

برای دریافت مقاله روی گزینه‌ی خرید کلیک کنید.