در این مقاله مهران مهاجر با نگاهی توصیفی سعی در صورت‌بندی عکاسی هنری ایران در ۴ دهه‌ی پس از انقلاب دارد. اما آیا می‌توان مرز و گستره‌ای برای عکاسی هنری ایران مشخص کرد؟ او در این مقاله همچون مقاله‌ی «عکاسی هنری در ایران پس از 76» خود، اما این بار جامع‌تر‌ و کامل‌تر، سعی کرده این جریان را بازشناسی کند. در ابتدا با کمک از مقاله‌ی «زبان‌شناسی و شعرشناسی» یاکوبسن تلاش دارد امکان بیان هنری عکس را شرح دهد و سپس با گذر از عکاسانی چون انسل آدامز، ادوارد وستون، رابرت فرانک و... به عکاسی ایران می‌رسد و این پرسش را مطرح می‌کند که زمینه‌ی رشد جریان عکاسی هنری ایران چگونه است؟ او برای پاسخ به این پرسش با دوره‌بندی کردن عکاسی هنری ایران به سه دوره‌ی کوشش‌های فردی که از دهه‌ی 40 تا 57 آغاز شد، سپس دوره‌ی اجتماعی که از 57 تا نیمه‌ی دهه‌ی 70 ادامه داشت و در آخر دوره‌ی سوم که از خرداد 76 تا امروز باقی مانده، عکاسی هنری ایران را دسته‌بندی می‌کند. مهاجر سپس با معرفی مفصل عکاسان هر دوره و مجموعه‌های شاخص‌شان این سه دوره را واکاوی می‌کند و دیدی توصیفی و تحلیلی به ما ارائه می‌دهد.