امروز آنچه در عرصه‌ی هنر تجسمی ایران می‌گذرد نسبتی سلبی یا ایجابی با دانشگاه‌های هنر دارد. این وضعیت با شکل‌گیری گرایش‌های نظری هنر در دانشگاه صورت دیگری به خود می‌گیرد. آنچه در قالب هنر تجسمی در محیط‌های نمایشگاهی عرضه می‌شود در تلاش برای پیوندیافتن با گفتمانی شکل می‌گیرد که متکی به برخی مباحث پراکنده پیرامون تاریخ هنر، نقد و نظریه است. چنین مباحثی در بستر دانشگاه می‌توانند صورت نهادی به خود بگیرند. در نتیجه هرچند فعالیت‌های معطوف به تولید هنر ارتباط هرچه کمتری با دانشگاه پیدا می‌کنند، شکل بروز این فعالیت‌ها تا حد زیادی متأثر از وضعیت گرایش‌های نظری هنر و در چارچوبی گسترده‌تر وضعیت علوم انسانی در دانشگاه است. ...