افزودن نوشته به عکس شیوه رایج برای آن دسته افرادی بود که می‌خواستند نیروی یادمانی تصویر را بیشتر کنند. مثلاً امضا کردن تصویر، شیوه موثری است تا عکس را به چیزی بیش از ثبت ظواهر بدل کند؛ امضا، اثر یگانه دست فرد است، گواهی برهویت، بیانیه‌ای آشکار از آن که "من آن جا بودم، و این رد و نشان من است." عکس قطار سی و دو واگنه پانورامایی که در قاب است و به سال 1937 باز می‌گردد همراه با نوشته‌ای است که تصویر را شرح می‌دهد: « به دوستمان، سرهنگ نف با قدردانی از مشارکت تمام‌عیار شما در بارگیری این قطار.» و یقیناً ایما و اشاره‌ای است متفکرانه؛ ولی چیزی که این سپاس و قدردانی را به بهترین شکل عیان می‌کند، خود این هدیه نیست بلکه امضاهای پر تب‌و‌تاب مبالغه‌آمیزی است که با این هدیه می‌آید، و هر کدام از این امضاها از دیگری پر طمطراق‌تر است.