در میان فیلم‌سازان موج نو، اریك رومر به همراه ژان لوك گدار، بیش از دیگران، از خلال فیلم‌ها و نوشته‌هایش درباره فرم‌های هنری دیگر تأمل كرده است. در طی پنجاه سال فیلم‌سازی، سودای اصلی رومر رها كردن سینما از قید تصویر فوتوگرافیك و رستگار كردن آن با نقاشی بود. برای فیلم‌سازی كه مخالفانش عمدتاً فیلم‌هایش را به‌خاطر رگبار بی‌وقفه و امان كلمات و گفتگو سرزنش می‌كنند، این ادعا شاید عجیب بنماید كه او فیلم‌سازی است بس حساس در باب هستی‌شناسی تصویر، اینكه پروژه اصلی فكری ـ هنری‌اش معطوف به دست‌یابی به رئالیسمی فراتر از آموزه‌های معلم اول، بازن، بوده است كه سینما را خویشاوند نزدیك عكاسی و خویشاوند دور نقاشی می‌دانست...