ششم ماه می 1937 ، بیست­‌ودو عکاس خبری از روزنامه‌ها و خبرگزاری­‌های منطقۀ نیویورک برای تهیه عکس از مراسم فرود فضاپیمای آلمانی به نام هیندنبورگ (Hindenburg) به لیک‌هرست (Lakehurst) نیوجرسی روانه شدند. ماجرایی معمولی نبود: پرواز بر فراز آتلانتیک هنوز تازگی داشت و این تازه یازدهمین پرواز هواپیما بود. احتمالاً سرنشینانش خود را در افتخار مرکب جمع سهیم می‌دانستند.

هیچ‌یک از عکاسانی که آمده بودند نتوانستند مأموریت اولیه خود را اجرا کنند. اما طرفه آنکه توانستند به تصادف، تماشایی‌ترین مجموعه عکس‌هایی را که تا آن زمان سر بزنگاه (سرصحنه) از یک فاجعه گرفته شده بود، تهیه کنند. یکی از مشهورترین‌شان در اینجا چاپ شده است. از عکس‌های هیندنبورگ و نیز شمار اندکی عکس‌های وقایع پیش‌بینی نشده (fortuitous shots) مشابه آن، طی یک نسل به مثابۀ مظاهر کمال حرفۀ عکاسیِ خبری یاد شده است. کج­‌تابی که در این دیدگاه هست، خود عکاسان خبری را بیشتر جریحه‌دار می‌کند.

عکاس خبری که در سال 1937 فرد جوانی بود که هنوز به سن رأی دادن نرسیده بود و امروزه در میانه سنین پنجاه است، شاید طی این سال‌ها صد هزار عکس گرفته باشد که در هیچ‌یک از آنها چنین اقبالی (از موضع حرفه‌ای می‌گوییم) به او روی نیاورده باشد، در حالیکه دوربین او آماده عکسبرداری است، آمیزۀ غول‌آسایی از مهندسی و تجارت در برابر دیدگانش در آسمان به طرزی هیجان‌انگیز در هم بپاشد. عکاس خبری در طول زندگی حرفه‌ای خود از چیزهایی به مراتب معمولی‌تر عکس می‌گیرد و ما برای درک نقش او در شکل دادن به زندگی بصری‌مان به همین عکس‌هاست که باید بنگریم.