اولین تجربه‌ی دیدنِ عکس‌های رالف گیبسون، بر می‌گردد به سال‌هایی که تازه عکاسی را آغاز کرده‌ بودم و بی‌آنکه چیزی راجع به او و شیوه‌ی کارش بدانم، عکس‌هایش مرا به وجد می‌آورد و لذتی اثیری را به من می‌چشاند. کارهای او به تعبیر شخصی و شاید غریزی من از عکاسی در آن روزها، بسیار نزدیک بود، هرچند شرایط سیاسی و اجتماعیِ آن دوران (حدود سال‌های 1356) باری ایدئولوژیک همراه با تعهدات اجتماعی را (و اغلب هم در حوزه‌ی تضادهای طبقاتی) به روشنفکران، هنرمندان و علاقه‌مندان زمینه‌های فرهنگی تحمیل می‌کرد و آثار گیبسون از این اشارات خالی بود.