رابرت هاوزر اولین عکاس آلمانی است که موفق به دریافت جایرۀ هسلبلاد شد. آثار این هنرمند شاخص نمایانگر یک هم‌خوانی و استحکام بین فرم و تصویر می‌باشد، این آثار نشان‌دهندۀ یک نظریۀ شخصی است که خصوصاً در چاپ‌های تیره مایه، کاملاً نمایان شده است. مانند تصاویر محزون و غمناک او از یک زمین خشک و بی‌آب و علف و یک دنیای تاریک. با این حال در دهه‌ی ۱۹۵۰ شاهد وقفه‌ی کوتاهی در ارايه‌ی این نوع آثار هستیم؛ دوره‌ای که به لحاظ تمایلات امپرسیونیستی متمایز می‌شود. مانند تصاویر خوش‌آیند و روشن‌مایه‌ی او ازمناظر شهری و از مناظر برفی. هاوزر در سال 1924 در اشتوتگارت آلمان متولد شد و تحصیلات خود را در زمینه‌ی عکاسی خبری و گرافیک، در سالهای آغلزین جنگ جهانی دوم آغاز نمود. سالهایی که هم‌زمان با ثبت اولین تصاویرش بود. در همین دوران روند عکاسی او به علت اعزام به خدمت سربازی و یک سال اسارت دچار وقفه می‌شود. بعد از تسلیم آلمان، هاوزر چند سالی را در آلمان شرقی اقامت می‌گزیند. در این مدت در مزرعه‌ی والدینش مشغول به کار می‌شود. به عکاسی از مناظر روستایی و بناهای آنجا پرداخت. او همچنین در مؤسسه‌ی مایسترشول به تحصیل هنر و صنعت می‌پردازد و در وایمار تحت‌نظر پروفسور والتر هگله که نقاش و عکاس برجسته‌ای در گرایش‌های معماری و مجسمه‌سازی در سال‌های دهه 30 و 40 به شمار می‌رفت، به تحصیل پرداخت. در اروپای بعد از جنگ، عکاسی خبری، بسیار مورد توجه عکاسان قرار گرفت. مجلات عکاسی جدیدی مانند هویت، استرن و بونته روی کار آمدند. در طول یک دهه بعد از جنگ، دیگر عکاسان گروه‌هایی را تشکیل دادند و برنامه‌هایی را که موکد مباحث زیبایی‌شناسی و خطوط گرافیکی بودند، طرح‌ریزی کردند. اهداف آن‌ها معمولاً نزدیک به اهداف طرفداران جنبش‌های آوانگارد دهه‌ی بیستم و اوایل دهه‌ی بیستم و اوایل دهه‌ 1930، بود. در دوره‌ی بعد از جنگ عکاسان و متصدیان مراکز هنری و فرهنگی از جمله مارتین کاپنز و اوتو اشتاینر نظریات جدیدی را عرضه کردند...

برای دریافت مقاله روی گزینه‌ی خرید کلیک کنید.