مقاله‌ی حاضر به قلم «آن روریمر» توصیف تحولاتی است که در طی دهه‌ی ۷۰ منجر به نقد گسترده‌ی مدرنیسم هنری و ظهور هنرهای مفهومی شد. نویسنده بدین منظور فاصله‌ی بین نقطه‌ی پایان مدرنیسم، و ظهور هنر مفهومی (کانسپچوال آرت) را می‌کاود و مکان جنبش‌هایی مانند مینیمالیسم و پاپ آرت را در این بین نشانه‌گذاری می‌کند. در بخشی از مقاله می‌خوانیم :«آثار دهه‌ی ۱۹۷۰ از سرسپردگی به چهارچوبی نقاشانه یا قالبی تندیس‌گون و فراگیر جدا شدند. و در حالی که به موضوعات و مسايل مادی و صوری مربوط بودند، با نظم‌ها و قواعد نقاشی و مجسمه ستیز داشتند. در اواخر دهه‌ی ۶۰ عکاسی و زبان به طور جداگانه یا باهم، به دنبال بدیل‌هایی بودند که بتوان آن‌ها را جایگزین قاعده و قراردهای تصویری و تندیس‌گون پیشین کرد.