پائولارگو می‌بایست داستانی داشته باشد و روش مورد علاقه‌ی او در داستان‌گویی، نقاشی کردن است؛ در نقاشی‌هایش تصویری تمسخرآمیز را به نمایش می‌گذارد، جنبه‌هایی که شاید به میل خود، بر رویشان چشم بسته‌ایم. رگو از روایت ریز و نکات زندگی خصوصی خود نیز، ابایی ندارد؛ آثار او، در ادامه‌ی همین داستان‌ها – از روایاتی چون داستان‌های ژنه تا روایات انجیل – شکل گرفته‌اند. رگو معتقد است که «صداقت نقاشی، بیش از زندگی است؛ در نقاشی از همه‌چیز پرده برداری می‌شود.»