طراحی گرافیک در ایران، پدیده‌ای است وارداتی، به این معنا که ما آن را از غرب به عاریت گرفته‌ایم و همانند همه چیزهای وارداتی در این مملکت، مونتاژ است و سرهم‌بندی و بی‌ریشه و اصل و نسب. البته قطعاً بسیاری با این ایده مخالفند، ولی اگر خوب در سیستم‌های آموزشی‌مان بنگریم، به راحتی می‌بینیم که از ریشه‌های این رشته، کم می‌دانیم و در بسیاری از مواقع نیز حتی احساس نمی‌کنیم که نیاز داریم بدانیم. شاید همین است که پای ثابت بحث‌های نظری، بچه‌های نقاشی و سینما و تئاترند و کمتر دانشجویان ارتباط تصویری. چون دانشجویان ما احساس نیازی به خواندن و دانستن مبانی آن‌چه انجام می‌دهند، نمی‌کنند.