روز جمعه هفتم اردیبهشت 86، به سیاق سایر جمعه‌ها که در کنار تعطیلی فعالیت‌های «زیرزمینی» و غیرمفید است، در دو گالری شهر تهران دو نمایشگاه نقاشی افتتاح شد که بازدید از هردویِ آنها با یک فاصله‌ی زمانی یکی-دو ساعته، نوعی احساسا تباین و ناسازگاری در ذهن بیننده ایجاد می‌کرد که در نوع خود بسیار روشنگر بود، و اگر کمی اهل مبالغه‌ی ادبی باشیم می‌توانیم از آن به عنوان نوعی بصیرت یا درس فرهنگی تعبیر کنیم. چنان‌که در ادامه روشن خواهد شد، این احساس یا دریافت کلی صرفاً نوعی واکنش احساسی یا اخلاقی نیست، بلکه چیزی است که می‌توان رد برخی از مسائل عام فرهنگی-هنری در موقعیت کنونی، و به‌طور مشخص برخی از ویژگی‌های پویایی‌شناسی حاکم بر جامعه‌ی نقاشی کشور را در آن تشخیص داد. باید اشاره کنم که هدف از نوشتن متن حاضر نیز همین است، و نه قرائت درونی و دقیق (close reading) آثار به نمایش درآمده در این دو نمایشگاه.