دیدگاهی رایج درباره‌ی فرهنگ آلمان وجود دارد مبنی بر این‌كه این فرهنگ، از جمیع جهات، پرمغز، پیچیده و عمیق است؛ اما در عین حال به طرز عجیبی فاقد هر رابطه‌ی محکمی با حقایق آشنا و از نظر تجربی اکتسابیِ زندگی روزمره است. به موجب این ادّعا، آلمانی‌ها به جای آنکه خود را با حداقلی از شور و شوقْ سرگرم مسائل بیرونی کنند، به دلمشغولی‌هایی نظیر موسیقی (این هنر کاملاً والا و بدون ‌ارجاع به هر چیز) و فلسفه‌ی نظری و الهیات (به ویژه وقتی که به کسوت درون‌گرایی رادیکال درآید) می‌پردازند. این درون‌گرایی مسئله‌دار کاستی‌هایش را هیچ جا روشن‌تر از انبوه آثار منثور داستانی که در سرزمین‌های آلمانی‌‌ـ‌ زبان در عصر طلایی رئالیسم اروپایی (یعنی از اواسط قرن هجدهم به بعد) منتشر شدند، نشان نمی‌دهد: هر وجه تمایزی که بتوان برای این مجموعه آثار منثور قائل شد، نمی‌توان آن را مشخصه‌ی رئالیسم به معنای معمول اصطلاح دانست. ...