فرض کنید در حال سقوط‌اید، اما زمینی در کار نیست. بسیاری از فلاسفه‌ی معاصر به این موضوع اشاره کرده‌اند که شاخصه‌ی روزگار ما وضعیت جاریِ بی‌پایه‌بودن [groundlessness] است؛ هیچ مبنای باثباتی که بتوان ادعاهای متافیزیکی یا اسطوره‌های سیاسی بنیادی را بر آن بنا کرد تصورپذیر نیست. در بهترین حالت، ما با تلاش‌هایی گذرا، وابسته به وضعیت آینده و ناتمام برای استوارکردن پایه‌ها مواجه‌ایم، اما اگر برای زندگی‌های اجتماعی و بلندپروازی‌های فلسفی‌مان هیچ پایه‌ی محکمی موجود نیست، نتیجه باید وضعیت سقوط آزاد باشد، به‌طور دائمی یا منقطع، هم برای اشیا و هم برای موضوعات؛ اما چرا متوجه آن نیستیم؟ ...