يادداشت مترجم: ربط‌دادن تداعی‌وار بویس و هایدگر به میانجی برخی مفاهیم مذهبیِ مورد استفاده‌ی آنها و فراتر از آن، سخن گفتن از مقوله‌ای با عنوان روح یا جان آلمانی و نسبت دادن آن با تمنای رستگاری چیزهایی نیست که به‌طور معمول از فیلسوفی با مشی تحلیلی انتظار داشته باشیم. اما دانتو همه‌ی این کارها را انجام می‌دهد تا مقاله‌اش، در هم‌چشمی با آثار بویس، خود تبدیل به قطعه‌ای ادبی شود. همچون هر اثر این‌چنینی، نوشته‌ی کوتاه دانتو هم بسیار تفسیرپذیر است. در مقام یکی از تفاسیر ممکن بر این نوشته، می‌توان به پیوندی اشاره کرد که دانتو بین زیبایی‌شناسی اشیاء «اسقاطی» بویسی و مفهوم «سقوط» در نزد هایدگر برقرار می‌کند، تا جایی که هنر بویس را به‌طور ضمنی شکل تمثّل‌یافته‌ی ایده‌ی سقوط یا هبوط هایدگری معرفی می‌کند؛ گویی جهان اشیاء داغان و فرسوده‌ی بویسی بسیار روشن‌تر از جهان فلسفی هایدگر مظهر انحطاط و محتاج رستگاری‌اند.