«زیبایی دنیا را نجات خواهد داد» یادداشتی در مورد زندگی و هنر سرگئی پاراجانف به قلم مهدیه کرد است. پاراجانف در تفلیس به دنیا آمد و در دوره‌ای که کمونیسم جهان شرق را در برگرفته بود به مدرسه‌ی فیلمسازی معتبری در مسکو رفت. نخستین آثار او تحت تأثیر همین فضا بود ولی به تدریج پاراجانف مسیر خود را بازیافت. این هنرمند به گفته‌ی خودش با دیدن کودکی ایوان تارکوفسکی راه دیگری را در زندگی یافته‌است. پاراجانف به دلیل شخصیت نافرمان و رهای خود بارها به زندان رفت. او در زندان کار هنری خود را ادامه می‌داد و بسیاری از آثار او در زندان خلق شده اند. آثار او وابسته به بستر زمانی خلق آنها است. بسیاری از آثارش نشانه‌هایی از ارجاع به دوره کمونیسم دارد. در زندان از اشیا دورریختی چیزهایی می‌ساخت و با وجود محدودیت‌های فضای زندان آن‌ها را معاوضه می‌کرد تا خوراک آثار بعدی‌اش به دست آید. اگر علاقه دارید پیرامون پاراجانف و هنر او بیشتر مطالعه کنید، مقالات «پاراجانف و متافیزیک و سکون و حرکت» نوشته محمد رضایی‌راد و گفتگویی با عنوان «بهشت پاراجانف» در شماره 39 در خور توجه است. از متن:

پاراجانف در تفلیس (گرجستان) در خانواده‌ای ارمنی به دنیا آمد. او پس از طبع آزمایی در چند رشته مختلف به مسکو رفت و در یکی از معتبرترین مدارس فیلمسازی زمانش کارگردانی آموخت. در کارهای ابتدایی‌اش به سبک رئالیسم سوسیالیستی وفادار بود. خود او بعدها گفت تماشای کودکی ایوان (1962) اثر تارکوفسکی دنیای جدیدی را به رویش گشود. پس از آن سایه‌های نیاکان فراموش شده (1964) را ساخت که نشان از تولد فیلمسازی با سبکی مخصوص به خود می‌داد.