به گاهِ تماشای هر یک از آثار مهدی حسینی گویی آشنایی قدیمی را دیده‌ام. سهل و بی درنگ در آنها بازتابی از تجربۀ زیستۀ خود در این برهۀ تاریخی را باز می‌یابم. دوره‌ای سرشار از سرگشتگی و فاجعه و بحران. دورۀ استعداد‌های تباه شده‌، آرزو‌های تحقق نیافته و تناقض‌های حل ناشده. آثار مهدی حسینی مابه‌ازای تصویریِ این دورۀ فترت و مهدی حسینی به مثابه معلم و نظریه‌پرداز، تجلی این تناقضات و ناهمسازی‌هاست...