سینمای ایران در بازنمایی و ترسیم مهاجرت و عوامل آن دِین خود را به گفتار ایدئولوژیک مسلط پرداخته است. کمابیش هر کارگردان به نام ایرانی در کارنامه‌ی فیلمسازی‌اش در دو دهه‌ی گذشته صریح یا ضمنی به مهاجرت پرداخته. مازیار اسلامی در مقاله‌ی «زن‌ها و کشورها» نکاتی را در باب مهاجرت و زنان، که به عقیده‌ی او عامل مؤثر این اتفاق هستند، در سینمای ایران بررسی کرده است. در سینمای این سال‌ها بازنمایی مهاجرت برخلاف سال‌های ابتدایی بعد از انقلاب، که با شماتت رفتگان همراه بود، تحول مهی را از سر گذرانده است. او با تحلیل فیلم‌هایی چون نارنجی‌پوش و سعادت‌آباد به ترسیم این حقیقت که زنان محرک اصلی مهاجرت در وضعیت امروزند اشاره می‌کند.