گفت‌وگو با داگلاس پای

کامبیز کاهه: با قدری زندگی‌نامه شروع کنیم؟ از ابتدای کارتان در نقد فیلم بگوئید؟

داگلاس پای: بیائید به حدود اوایل دهه 1970 برگردیم. قبل از پایان دهه 1960 رشته‌های تحصیلی در زمینه فیلم یا بررسی‌های سینمایی در بریتانیا وجود نداشت این آموزش در بریتانیا به شکلی عجیب شروع شد. در مدارس و توسط آموزگارانی علاقه‌مند و پرشور که عناصری از سینما را وارد درس‌های خود در زمینه ادبیات انگلیسی کردند.

من هم کارم را به عنوان آموزگار ادبیات انگلیسی در مدارس آغاز کردم. ولی از زمان تحصیل به تدریج علاقه‌ای وافر به سینما پیدا کردم. تا حدی این علاقه را شماره‌های اولیه مجله «Movie» گسترش داد که در 1962 شروع به کار کردم. بنابراین من ادبیات انگلیسی درس می‌دادم . بعدتر پژوهش‌هایی در این رشته درباره ادبیات مدرنیست انجام دادم. PHD نگرفتم. تا سال 1970 که شغلی به عنوان مدرس ادبیات انگلیسی در سینما گرفتم. این رشته‌ای بود که ویکتور به راه انداخته بود و این یکی از اولین دو رشته‌ای بود که در زمینه سیما در مدارس عالی بریتانیا تدریس شد. من ادبیات و سینما را درس می‌دادم و بعد به تدریج ادبیات را کنار گذاشتم و تدریس سینما را ادامه دادم.

کامبیز کاهه: چه زمانی به هیئت تحریریه «Movie» ملحق شدید؟

داگلاس پای: در 1975 به هیئت تحریریه «Movie» ملحق شدم. همان‌طور که احتمالاً می‌دانید، «Movie» نشریه جمع و جور و کوچکی بود. هیچ‌گاه به طور مرتب منتشر نمی‌شد، از همان شماره‌های ابتدایی که در 1962 چاپ شدند.

بین سال‌های 1962 و 1975 نوزده شماره با آن فرمت قدیمی منتشر شد و در 1975 شکل فعلی را پیدا کرد و من اولین مطلب مهم خودم را درباره «سینمای آمریکا و مفهوم ژانر» در شماره 20 مووی نوشتم. و در طول 25 سال بعد رابطه نزدیکم را با آن حفظ کردم. ...