همه ما هنگامی که با یکی از عکس‌های کلاسیک لورنا سیمپسون روبرو می‌شویم، آن را به جا می‌آوریم: آن پیکرهای سیاه‌پوست و زیبای مؤنث که پشت‌شان را به ما کرده‌اند و هرگونه آشنایی را پس می‌زنند و با این‌حال از خلال پیام‌های مکتوبی که درست در خارج از مرزهای تصویر جای گرفته است، به گونه‌ای پرشور با ما ارتباط برقرار می‌کنند.