ظاهراً زمان یکی از باارزش‌ترین دارایی‌های انسان است ‌ــ ‌اگر در ترادف با زندگی و عمر، ارزشمندترین دارایی انسان نباشد؛ از همین‌ رو است که در اصطلاح «وقت طلاست»، زمان به ارزشمندترین چیز جهان تشبیه شده است: «طلا»، یا پول، همچون معیاری عینی که جایگاه افراد و جوامع را در پیوستار فقر و غنا به‌روشنی مشخص و از هم متمایز می‌کند. برای همین، نحوه‌ی مصرف‌کردن این داراییِ رسیده، داده‌شده، یا خدادادی بسیار مهم به نظر می‌رسد. زمان در اینجا چیز ارزشمندی است که آدمی تنها در ازای دریافت چیزی ارزشمندتر حاضر به واگذاری آن است، همچون خود پول که در هر معامله‌ی پولی آدمی آن را تنها برای دریافت چیزی ارزشمندتر از خودِ پول واگذار می‌کند. درعین‌حال زمان چیزی است که آدمی ناگزیر از صرف‌کردن آن است؛ به‌عبارت دیگر، زمان چیزی نیست که بتوان آن را مستقیماً پس‌انداز یا احتکار کرد...