این یادداشت مروری است بر نمایشگاه خودنگاری‌های فریدون غفاری در گالری طراحان آزاد که در پاییز 1392 برگزار شد. این نقاشی‌ها که تماماً خودنگاره هستند ویژگی‌هایی دارند که آن‌ها را تا حدودی متفاوت می‌کند و به گمان نویسنده آثار این نقاش در جامعه‌ی هنری ایران بی‌همتا است. امیرابراهیمی این آثار را از حیث زاویه دید، ترکیب‌بندی رنگی و بافت مورد بررسی اجمالی قرار می‌دهد و معتقد است رویکرد نقاش به خودنگاری متفاوت است و نمایش این مجموعه هدفی متفاوت دنبال می‌کند. نقاش در این آثار به دنبال متجلی کردن روح خود است و می‌کوشد تا در ادامه سنت رامبراند و فروید رسانه‌ی نقاشی را در حداکثر گنجایش آن به چالش بگیرد. نقاش می‌خواهد از طریق خودنگاری و خودشناسی موقعیتی انسانی را نمایش دهد. نویسنده برخی از آثار این نقاش در فاصله سال‌های 1367 تا 1382 را به صورت اجمالی مرور می‌کند.