در پرتره‌هایی که اکسپرسیونیست‌ها از افراد می‌کشیدند، خطوط کناره‌نما (contours) چندپاره می‌شوند، تو گویی سطح جسم انسان‌ها دارد تحت فشار نیرویی كه از محرّکی مرکزی ساطع می‌شود ترک بر می‌دارد و متلاشی می‌گردد. در الگوی عینیت نو، خطوط کناره‌نما برقرار می‌مانند. چشم‌ها بسان نورافکن‌های صحنه‌ی تئاتر از زیر سایه‌بان ابروها به‌دقت نگاه می‌کنند و فضا را مورد استنطاق قرار مي‌دهند؛ جسم (که معمولاً، به منظور امكان رتبه‌بندی اجتماعيِ سریع، با اونیفرمی پوشانده می‌شود) پیوستگی شغلی و طبقاتی خود را به نگاه خیره‌ی دیگرانی عرضه مي‌كند که به طریقی مشابه خود را عرضه مي‌دارند و در عملکرد دیگران كندوكاو مي‌كنند. دادائیست‌ها زمینه را مهیای اين تغییر ديدگاه کرده بودند. ایشان با کنار نهادن شیوه‌ی بازنمایی اکسپرسیونیستی که در آن کله‌ی آدم‌ها مخزن انرژی‌های بیانگر [= اکسپرسیو] به شمار می‌آمد جمجمه‌ی آدم‌ها را در کارهای خود باز می‌کردند و درون آن روزنامه می‌گذاشتند...