رمان جاودانگی بسیار ساده شروع می‌شود. نویسنده روی صندلی راحتی كنار استخری در طبقه آخر یك ساختمان بلند، كه چشم‌انداز وسیعی به پاریس دارد، نشسته است. به زنی شصت، شصت و پنج ساله نگاه می‌كند، كه تا كمر در آب است و در حال یاد گرفتن شنا. نویسنده از دیدن لبخند و ژست آن زن، به شکل غریبی تحت تأثیر قرار می‌گیرد. «رمان جاودانگی با این لبخند و ژست آغاز می‌شود و نام قهرمان رمان، زنی كه رمان‌نویس هرگز نشناخته است، در ذهنش پدید می‌آید». ...