روکریت تیراوانیت یکی از هنرمندانی است که مرزهای مقوله‌ی مشارکت در هنر را تغییر داد. هنر او در مقوله‌ی هنر رابطه‌ای قرار میگیرد. «دیوارهای بی‌روح» عنوان یادداشتی است که تیراوانیت در آن به توصیف برخی از اجراهای خود به زبان سوم شخص می‌پردازد. نویسنده فضایی را در گالری توصیف می‌کند که در آن انگار افراد در یک مهمانی شرکت کرده‌اند. بخشی از این توصیف این‌گونه است: «در وسط اتاق دو دیگ روی اجاق‌های سفری در حال قُل زدن است. مردم برای خودشان از اجاق بزرگی برنج می‌کشند». آنجا شبیه یک خانه‌ی همگانی بود و تیراوانیت پس از افتتاح آن، محل اجرا را ترک کرد. نتایج تجارب حاصل از برخوردهای متفاوت مخاطبان در این اجرا افکار و ایده‌های تیراوانیت را روشن‌تر می‌کند. اثر دیگر این هنرمند بازنمایی خانه یک معمار در ابعاد واقعی در مکانی دیگر است. این خانه میزبان گفتمان‌ها، نمایشگاه‌ها، وقایع سینمایی و موسیقایی و البته کباب‌خوران بود. در این اثر تیراوانیت نیز، علاوه بر مکان و زمان، کاربرد اهمیت داشت. برای تیراوانیت تجربه‌ی زیسته‌ی مردمی که به نمایشگاه او می‌آمدند و دیدگاه‌ها و خاطرات آنها اهمیت داشت. روایت این هنرمند از آثارش، زوایای دیگری از رویکرد او به هنر ارتباطی را بر مخاطب می‌گشاید.