صالح نجفی در این مقاله با رویکردی فلسفی‌ـ تفسیری نگاهی به زبان مادری داشته است. او با تعریفی از واژه‌ی «عادت» از زبان ساموئل بکت، نویسنده‌ و نمایشنامه‌نویس مشهور ایرلندی، مقاله‌ی خود را آغاز می‌کند. سپس با بررسی این واژه در آثار و آرای سقراط، ارسطو و سپس در زبان‌شناسی که از ریشه‌ی لاتین به معنای «داشتن» و «سکونت» آمده، به واکاوی آن خواهد پرداخت. صالح نجفی بعد از ریشه‌یابی این واژه‌ها، با کمک از آرای دیگر فیلسوفان همچون دلوز مفهوم این دو واژه را در اکنون بررسی خواهد کرد. به زعم او «عادت» و «سكونت» پيوندى تنگاتنگ با یکدیگر دارند و «عادت كردن» به هر تقدير «سكونت گزيدن» را تداعى می‌كند. از اين حيث، ترك عادت در حكم ترك زيستگاه، زادبوم يا خانه است و بی‌ترديد كسى كه به زبانى به غير از زبان مادری‌اش سخن می‌گويد حالِ كسى را دارد كه در خانه‌اى اقامت گزيده كه در آن راحت نيست. از اين حيث می‌توان گفت آغاز كار ادبى مشروط است به از كف دادن زيستگاه يا خانه‌‌ی زبان.