این مقاله مروری است بر تاریخچه و وضعیت عکاسی طبیعت در ایران. نگارنده که خود در این زمینه فعالیت می‌کند، ابتدا تعریفی کلی از عکاسی طبیعت ارائه می‌کند و سپس به نوپا بودن عکاسی طبیعت در ایران و فقدان مؤسسه‌ای که به صورت فراگیر در زمینه‌ی عکاسی طبیعت در ایران کار کند، اشاره می‌کند. به گفته‌ی او علی‌رغم گذشت حدود 30 سال از تأسیس رشته‌ی عکاسی دانشگاهی در ایران تاکنون کوششی برای تربیت عکاسان برای کارهای علمی صورت نگرفته است؛ همچنین سینماگران ایرانی نیز چندان به موضوع طبیعت ایران نپرداخته‌اند. نگارنده با مروری بر مختصات جغرافیای طبیعی و حیات وحش ایران بر ضرورت توسعه‌ی عکاسی طبیعی در ایران تأکید می‌ورزد. او در این نوشتار مروری دارد بر کارنامه‌ی چند تن از عکاسان ایرانی برجسته‌ی این سبک از جمله زنده‌یاد قدرت‌اله کسرائیان و نصراله کسرائیان، محمد کپورچالی و سعید بهروزی، و نیز چند عکاس خارجی که از طبیعت ایران عکاسی کرده‌اند همچون نیکول فریدنی. به گفته‌ی نگارنده استفاده از اصطلاح عکاسی طبیعت در ایران به نادرست برای دلالت بر یکی از شاخه‌های آن که landscape است به کار می‌رود. او سپس درباره‌ی کاربرد معادل فارسی «دورنما» به جای واژه‌ی «منظره» در برابر اصطلاح لاتین landscape بحث می‌کند و سعی می‌کند دورنمایی تاریخی مشروح و مفصلی از این مفهوم در تاریخ هنر و ادبیات ایران در نسبت با هنر غرب ارائه بدهد.