مهاجرت در سال‌های سی برایم اختیاری، و مسئولیت و برنامه‌ریزی انجامش در تنهایی با خودم بود. مقصد را هم سال‌ها پیش از عزیمت خود انتخاب کرده بودم، و چون مسایل مادی و اداری آن زمان را که وقت‌گیر و مشکل بود باید یک یک حل می‌کردم، آنی به فکر فضای روزِ عزیمت که رنگ اندوه‌بار جدایی را به خود می‌گرفت نبودم. از طرفی شور رسیدن به آرزوهای جوانی اجازۀ مکث و دقتی را نمی‌داد که در آن ناسازگاری‌های آینده به حساب بیایند، و یا رخصتی داده شود که نتایج و عملکرد این اراده، سبُک ـ ‌سنگین شده و در تصمیمات دخالتی داشته باشند. ...