در تاریخ معاصر هنرهای تجسمی ایران از سال 1357 تا 1377 را می‌توان، با اندکی اغماض، دوران فترت نامید. " فترت" در لغت به این معنی است:

" سستی، ضعف و شکستگی، زمان میان دو پیامبر" (فرهنگ دهخدا)

"فاصله‌ای در جریان تناوب یک رشته عمل یا پدیده متناوب یا قطع یا توقف موقتی یک فرایند." (فرهنگ معاصر فارسی امروز- غلامحسین صدری افشار)

"سستی، کندی، بازماندگی، ضعف/ زمانی که بین دو پیغمبر باشد/ زمانی که دولتی از بین رفته و هنوز دولت دیگری به جای آن برقرار نشده است." (فرهنگ فارسی عمید – جلد سوم)

"سستی، ضعف/ زمان میان دو پیغمبر یا دو پادشاه/ زمان مابین دو نوبت تب/ آتش سوزانی که در بدایت حال در سالک وجود داشته است." (فرهنگ معین – جلد دوم)