دیرزمانی بود که تنها خواصی چون هنرمندان، ادیبان و سیاست‌مداران، توان و امکان «خلق خود» را در هیئت آثاری ماندنی داشتند. امروز اما، نه برای تصویر کردن خودنگاره‌ای که دیگران بنگرند، نیازی به داشتن نام ون‌گوگ یا وارهول است و نه برای نگارش خودزیست‌نامه‌ای که بخوانند، نیازی به داشتن نشان فرانکلین یا روسو. خویش‌نگاره‌ها و خویش‌نگاشته‌های مدرن ما، دیجیتال و دموکراتیک‌اند. بدون مهارتی چشمگیر، خلق، و بدون شهرتی فراگیر، دیده می‌شوند. اما ماندنی نیستند و به یاد ماندنی هم. مهم، جریان سیال تصویرها، نوشتارها و انتخاب‌های ماست که هر لحظه در برابر دیدگانِ درگذارِ دیگران نو به نو می‌شود. چه کسی اهمیت می‌دهد که سال‌ها پس از ما، اندک اثری یا ردپایی بر زمینی که هیچ‌کجای آن نه محکم است و نه حتی لمس‌شدنی، برجای بماند یا نماند. مسئله این نیست!