شاید معروف‌ترین جمله‌یی که دربارۀ ادوارد دست قیچی گفته شده این که "فیلم بسیار شخصی تیم برتون است" باشد. در مقایسه با تولید پردردسر بتمن (1989)، که طی آن برتون از دخالت‌های برادران وارنر و مطبوعات آزار دیده بود، ادوارد در آزادی ایده‌آلی ساخته شد: براساس طرحی که برتون از کودکی در ذهن داشت و با کمک نویسنده‌ای (کارولین تامپسون) که با هم کوک بودند، با بازیگران و عوامل مورد علاقه‌اش، در دکورها و حال و هوایی فانتزی و رمانتیک (و نه چندان باب روز) که به دنیای ذهنی و دغدغه‌های خصوصی خود نزدیک بود. خیلی از تماشاگران با دیدن جانی دپ در نقش شخصیت جداافتاده، غیرعادی و عجیب‌الخلقه‌ای که می‌توانست جوانی وینسنت مالوی کار کوتاه برتون (وینسنت، 1382) باشد تصویر کارگردان فیلم را به یاد می‌‍‍‌آورند؛ موهای بلند به هم ریخته، عینک و لباس‌های سیاه، و حرکت عصبی دست‌های برتون او را نمونۀ در دسترس شخصیت اثرش می‌نمود، و داستانِ ادوارد به زندگی و کار (فیلم‌سازی) او نزدیک شد. خودش در مصاحبه‌ها تکرار کرده که خیلی از روابط و رفتارهای فیلم از احساس‌ها و تجربه‌های او در کودکی و نوجوانی سرچشمه گرفته‌اند، و یکی دو تا از این منابع اقتباس در فیلم (و برای شناخت شخصیت ادوارد که هدف این نوشته است) نقش اساسی دارند: -برتون نوجوان در روزهایی مثل کریسمس و هالووین پنجره‌ها و سردرهای خانه اهالی شهر کوچکش بربنک را نقاشی، تزیین و دکور می‌کرده. راهی برای نمایش نگاه و سلیقه‌اش و باز کردن جایی برای خود میان مردم دور و بر؛ حرکتی که ادوارد با آرایش درخت‌ها و سگ‌ها شروع می‌کند. -شخصیت دست‎قیچی که منگ و کمی کندذهن به نظر می‌رسد به توصیف برتون از خودش در جوانی «آدمی که در خود و در چیزها غوطه‌ور می‌شود» شبیه است و خیلی از جزئیات شخصیت‌پردازی و میمیک‌های بازی دپ با درک خلق و خوی این آدم خاص به چشم می‌آید. برتون، دپ را آدمی گرم و خنده‌دار شناخته بود که (مثل خودش) از شهری حاشیه‌ای می‌آمد و احساس‌ها و رفتارش کیفیتی بکر و ساده داشت؛ به خصوص چشم‌های درشت و نگاه نافذ او توجه برتون را جلب کرده بود «(با چشم‌هایش، بی‌هیچ حرکت خاصی، کاری می‌کرد که مات و بی‌روح می‌شدند. ...

برای دریافت مقاله روی گزینه خرید کلیک کنید.

برای دیدن مقالات بهداد آوندامینی اینجا کلیک کنید.