زرتشت نیچه خوارشمردنی‌ترین گونه‌ی انسان را واپسین انسان می‌نامد. واپسین انسان، چون گرما نیاز دارد، مکان‌های نامساعد را ترک گفته‌است، چون بیمارشدن و بدگمان‌بودن را گناه می‌شمارد، عاشق رؤیاهای شیرین است، حتی اگر از راه پناه‌بردن به افیون به دست آید. و مرگِ آسان می‌خواهد حتی به‌قیمت هلاک‌کردن خویشتن با شیوه‌های مطلوب؛ کار می‌کند چون کار مایه‌ی سرگرمی است، اما هرگز رضا نمی‌دهد که این سرگرمی کمرش را خم کند؛ نه در اوج است و نه در حضیض، نه ارباب است و نه بنده؛ کمال مطلوبش همسانی و برابری است؛ خوشی‌های کوچکی دارد و نگران تندرستی خویش است.