مردی بی‌حرکت، در مقابل بیشه‌زاری که گویی به سویمان پیش می‌آید ایستاده، و کوچکتر از آنچه هست به نظر می‌آید. دستانش در برابر باد، که پاره‌های کوچک و سفید کاغذ را از آن‌ها می‌رباید، نیم گشوده‌اند – کاغذ پاره‌های سفید بر روی شاخ و برگ‌های درهم تنیده فرو می‌ریزند.هیچ نمی‌دانیم که آیا او کاغذهارا پاره‌کرده یا نه، این آن لحظه‌ای نیست که به تماشایش خوانده شده‌ایم، بلکه لحظه‌ دست شستن، لحظه‌ی رها کردن است.