پناهجویان تمام تلاش‌شان را می‌کنند تا شایسته‌ترین نامزد پناهندگی شوند و به همین دلیل در بسیاری از اوقات فکر می‌کنند که داستان زندگی‌شان به اندازه‌ی کافی متقاعد‌کننده نیست و می‌کوشند حکایتی سوزناک و دل‌انگیز سر هم سازند و اغلب هم دروغ می‌گویند. کامران سپهران در مقاله‌ی «دروغ‌های مهاجرت یا چرا پدر آرشیل گورکی در مه گم شد؟» به پناهجویان معروف حوزه‌ی نقاشی و سینما پرداخته که جزو همان دسته از پناهجویان‌اند که برای ادامه‌ی زندگیِ بعد از مهاجرت خود، راستی را مایه‌ی کارشان قرار نداده‌اند. در این مقاله با گذشته‌ی آرشیل گورگی نقاش تأثیرگذار که پیوند‌دهنده‌ی سوررئالیسم دهه‌ی 30 و اکسپرسیونیسم انتزاعی دهه‌ی 50 در آمریکا و مهاجری ارمنی‌_‌ترکیه‌ای بود، آشنا خواهیم شد. گورکی اما همیشه تبار خود را انکار کرده و حتی همسرش بعد از مرگ او به تبار ارمنی‌اش پی برد، و یا اریک فون اشتروهایم کارگردان شهیر سینمای صامت که او نیز از جعل واقعیت برای تبار خود استفاده کرده بود. کامران سپهران در این مقاله سعی کرده با استفاده ‌از «فلسفه‌ی خویشتن» و با کمک گرفتن از فیلسوفان حال حاضر دو قطب روایت‌گری و مقطع‌گرایی در انسان‌ها را بررسی کند، که یکی زندگی گذشته‌ی خود را در امتداد زندگی آینده‌ی خود می‌بیند و دیگری نه، و با توجه به این استدلال زندگی این دو هنرمند را بررسی می‌کند.