«سرانجام در اوائل قرن نوزدهم، رنج‌های روحی ناشی از مالیخولیا مورد مطالعه و شناخت قرار گرفت. دکتر فیلیپ پینل، رئیس بیمارستان سالپتریر و دستارش ژان اتین دومینیک اسکیرول دیوانگان را از زنجیر آزاد کردند و این منجر به تولد روان‌پزشکیِ مدرن شد.» این جستار کوتاه درباره‌ی مالیخولیای هنرمندان و بروز و درمان آن در هنر است. نگارنده نخست درباره‌ی زمینه‌ی تولد و دوران اولیه‌ی حیات ونسان ون گوک ارائه می‌دهد و معتقد است مجال نیافتن مادر هنرمند برای سوگواری مرگ برادر بزرگ‌تر او یک سال پیش از تولد ون گوک تعیین‌کننده‌ترین عامل در رقم زدن به آینده و سرنوشت اوست. تولد ون گوک موجب تسکین مادرش نشد و در عوض او را دچار مالیخولیا کرد. نگارنده برای شرح وضعیت روحیِ هنرمند و مادرش با ارجاع به مقاله‌ی زیگموند فروید با عنوان سوگ و مالیخولیا، به تمایز میان این دو مفهوم می‌پردازد. نگارنده در ادامه با ارجاعاتی به دیگر متخصصان حوزه‌ی روانکاوی و روان‌پزشکی مدرن به مسئله‌ی امکان درمان‌گری مالیخولیا می‌پردازد.
