روزها و شب‌های زیادی می‌شه که یواش حرف زدی. اصلاً، آخرین باری که صدات تو گوش خودت هم پیچیده یادت نمی‌یاد؛ از بس به تارهای توگلوت فشار اومده؛ حرف زدنت بیشتر به ناله شبیهه. ودیگه حتی صدات رو نمی‌شناسی و باورنداری که شنیده بشه. توکله‌ات با کلمات فکر کردن کار شاقیه و شاید هم دیگه خاصیتشون رو از دست دادن از بس که شفاهین. ...