این که انسان بیرونی، تصویری از انسان درونی است و چهره نیز بیان، حالت و افشای کل شخصیت است، به خودی خود فرضی محتمل می‌نماید، و بر پایه‌ی این فرض می‌توان قضاوت و عمل کرد؛ چیزی که این مسأله را تایید می‌کند اشتیاقی است که مردم همواره به دیدن انسان‌های مشهور دارند...عکاسی به دلیل همین ارزش والا، به کامل‌ترین وجه کنجکاوی ما را ارضاء می‌کند. «آرتور شوپنهاور، ۱۸۵۰».

مقاله‌ی مفصل حاضر پس از این نقل قول از شوپنهاور به بررسی ویژگی‌های سلف‌ پرترهو رابطه‌ی آن با «خود» به ویژه در عکاسی می‌پردازد.