گفت‌وگو با آیدین آغداشلو - Aydin Aghdashloo

حرفه: نقاش – برای شروع، نخست تعاریفان را هماهنگ کنیم، ما منریسم را به عنوان یک «روش هنری» در نظر گرفته‌ایم. و اینگونه تعریفش می‌کنیم: هرگاه به جای تجربه یا مفهوم زندگی، آثار هنری، الگو و مرجع و غایت هنری هنرمندان قرار گیرد، آن آثار را منریستی می‌نامیم. شما با این تعریف موافقید؟

آیدین آغداشلو: تعریف من، جنبۀ تاریخی‌تری دارد، ولی تعریف یا بهتر بگویم «برداشت» شما هم، بد نیست. منتها شاید آنچه که از آن به منریسم [mannerism] نام می‌برید، همان شیوۀ "Art about Art" در تاریخ هنر غرب است. یعنی همان نکته‌ای که به آن اشاره کردید؛ هنرمندانی که به جای رجوع به طبیعت و جهان پیرامون خود، به آثار هنری مراجعه کرده و آن را الگوی خود قرار می‌دهند.

منریست‌های اواخر دورۀ رنسانس مانند پارمیجیانینو، جولیو رومانو، پونتورمو، روسو فیورنتینو و غیره، در این حیطه جای می‌گیرند. این روش به خودی خود نه خوب است و نه بد. یک شیوه است. شیوۀ خلق یک اثر هنری. به این معنا که آثار هنری دیگران می‌توانند مشغلۀ عمدۀ یک هنرمند باشند. و چنان مساحتی در ذهن هنرمند اشغال کنند که تبدیل به یکی از بنیان‌های اصلی هستی‌شناسی او شوند. با این نگرش، هنرمندان زیادی را در غرب دیده‌ایم که کشش بسیار زیادی به آثار دیگران داشته‌اند مثلاً در حوزۀ ادبیات: جیمز جویس زبان نروژی را می‌آموزد تا آثار ایبسن را به زبان اصلی بخواند یا آلمانی یاد می‌گیرد تا دست‌نوشته‌های نویسندۀ محبوب خود را به زبان آلمانی بخواند.

اگر این را ما به عنوان یک «نوع» هنری بپذیریم، در همین «نوع» همۀ اتفاقاتی که در انواع دیگر می‌افتد، می‌افتد. به این معنی که در این میان، هم هنرمندان خلاق را داریم و هم آدمهای متقلب و متظاهر و ...

برای دریافت مقاله روی گزینه‌ی خرید کلیک کنید. 

برای دیدن مقالات آیدین آغداشلو اینجا کلیک کنید.