جای خالی آدمی همچون تورج حمیدیان، حفره بسیار بزرگی است که نمی‌شود به راحتی پُر شدنش را ـ حتی ـ تصور کرد. او هنوز حرف‌های بسیاری برای گفتن داشت؛ خاطره‌ها برای تعریف کردن (و ثبت شدن)، و کارها برای انجام دادن. تازه چند سالی بود که داشت خودش را از پیله دلمشغولی‌های فردی بیرون می‌کشید و به عرصه می‌آورد. در رفتارش هیچ شتابی دیده نمی‌شد، اما چشمانش مالامال از ولع و شور برای اجرای پروژه‌هایی بود که فقط از عناوینش خبر داشتیم...