زمانی که ریشتر به عنوان نماینده‌ی جمهوری فدرال آلمان در بی‌ینال 1972 ونیز انتخاب شد، مجالی برای او فراهم آمد تا سوژه‌های چیدمان خود [یعنی بحران سوژه، بحران شخصیتِ نمونه‌وار، و بحران هر نوع مرجعیت در آلمانِ بعد از جنگ] را در مقیاسی بسیار بزرگ‌تر و در یک محل عمومی فوق العاده به آزمون بگذارد. ریشتر در این پروژه‌ی جدید ــ که کار آن را از اواخر سال 1971 شروع کرده بود ــ همچنان درگیر همان پرسش‌ها و تناقض‌هایی بود که ضمن پروژه‌ی دو مجسمه برای اتاقی ساخته پالرمو با آنها مواجه شده بود: اول، پرسش‌ها و تناقض‌های مربوط به هویت سنتی هنرمند و نقش اجتماعی او در جامعه‌ی دمکراتیکی که به تازگی از قالب سلسله‌مراتبی در آمده بود؛ مسئله‌ای كه مسلماً در نظر هنرمندی که در دو مرحله‌ی متضاد تاریخ تمامیت‌خواهانه‌ی آلمان [یعنی دوره‌ی ناسیونال‌ـ ‌سوسیالیسم و حكومت آلمان شرقی] بالیده بود چالشی خاص می‌نمود. ...