خاطره­ی متفرق و هویت پساسنتی: عمل سوگواریِ گرهارت ریشتر به قلم بنیامین بوکلو

این نوشتار که برگفته از کتاب «گرهارت ریشتر» به کوشش بنیامین بوکلو که در سال 2009 توسط انتشارات دانشگاه ام آی تی منتشر شده است، درباره­‌ی نمایشگاه گرهارت ریشتر با عنوان 48 پرتره، است. ریشتر این اثر را برای شرکت در بی­ینال 1972 ونیز که به عنوان نماینده­ی جمهوری فدرال آلمان در آن شرکت کرده بود، خلق کرد. این اثر مجموعه­ای بود متشکل از 48 پرتره­ هم­اندازه از چهره­های سرشناس که به گفته­‌ی هنرمند به صورت تصادفی از دایره‌­المعارف­‌های مختلف انتخاب شده بود. با این حال، نگارنده می­‌کوشد با مرور روند انتخاب و گزینش عکس‌­ها، منطق موجود در گزینش نهایی عکس‌­ها را کشف کند. این نمایشگاه برای ریشتر مجالی فراهم آورد تا سوژه­‌های چیدمان خود را در مقیاسی بسیار بزرگ­تر و در یک محل عمومی فوق­العاده به آزمون بگذارد. این پروژه که کار آن در اواخر سال 1971 شروع شده بود، همچون اثر مهم پیشین هنرمند یعنی دو مجسمه برای اتاقی ساخته پالرمو، بر مسئله­‌ی هویت جدید در آلمان پساجنگ متمرکز بود.

به گمان نگارنده، به تناقض­‌های مربوط به هویت سنتی هنرمند و نقش اجتماعی او در جامعه­‌ی دموکراتیکی که به تازگی از قالب سلسله­ مراتبی درآمده بود، اشاره دارد. نگارنده توضیح می‌­دهد که هنرمند در گزینش نهایی، عامدانه هنرمندان، زنان و سیاستمداران، و همینطور مشاهیری که از نژادهای غیر سفیدپوست و غیر غربی بودند را از این مجموعه که او «پانتئون شخصی» هنرمند می­نامد، کنار گذاشته است. بوکلو تلاش می­کند با مقایسه­‌ی این اثر ریشتر با اثر اندی وارهول به نام 13 مرد تحت تعقیب که به اذعان خود هنرمند ایده­‌ی اصلی این مجموعه را شکل داده بود، برخی از جنبه­‌های تاریخ، اجتماعی، سیاسی و روان­شناختی اثر گرهارت ریشتر را بیشتر توضیح دهد.

برای دریافت مقاله روی گزینه‌ی خرید کلیک کنید.

بخشی از متن:

زمانی که گرهارت ریشتر به عنوان نماینده‌ی جمهوری فدرال آلمان در بی‌ینال 1972 ونیز انتخاب شد، مجالی برای او فراهم آمد تا سوژه‌های چیدمان خود [یعنی بحران سوژه، بحران شخصیتِ نمونه‌وار، و بحران هر نوع مرجعیت در آلمانِ بعد از جنگ] را در مقیاسی بسیار بزرگ‌تر و در یک محل عمومی فوق العاده به آزمون بگذارد. ریشتر در این پروژه‌ی جدید ــ که کار آن را از اواخر سال 1971 شروع کرده بود ــ همچنان درگیر همان پرسش‌ها و تناقض‌هایی بود که ضمن پروژه‌ی دو مجسمه برای اتاقی ساخته پالرمو با آنها مواجه شده بود: اول، پرسش‌ها و تناقض‌های مربوط به هویت سنتی هنرمند و نقش اجتماعی او در جامعه‌ی دمکراتیکی که به تازگی از قالب سلسله‌مراتبی در آمده بود؛ مسئله‌ای كه مسلماً در نظر هنرمندی که در دو مرحله‌ی متضاد تاریخ تمامیت‌خواهانه‌ی آلمان [یعنی دوره‌ی ناسیونال‌ـ ‌سوسیالیسم و حكومت آلمان شرقی] بالیده بود چالشی خاص می‌نمود. ...