امروز حسرت روزگاری با ماست که نقاشی جان و توانی دیگر گونه داشت و رابطه‌اش با جهان و جامعه سرشار از تأثیر و تأثری دوسویه بود و پرده‌های خاموش نقاشان بیان گویای زمانه بود. این آیه‌های زمینی بهانه‌ی ظهورشان گاه، آرزویی معنوی و یا آرمان و خاطره‌ای جمعی و زمانی، دلهره و زخمی یا دردی مشترک بود که در فرازهایی رنج هنرمند در فرایند خلق اثر به افسانه می‌نمود و عمق ژرفای آثار برجای مانده فراتر از دستاوردی انسانی می‌گردید که زوال و فراموشی را گردن گذارد...