طی چند دهه‌ی گذشته رواج فزاینده‌ی کالاهایی را شاهد بوده‌ایم که در عین نوبودن، در هیئت مبدل اشیایی کهنه عرضه می‌شوند؛ لباس‌های تعمداً پاره‌ی جوانان، نسخه‌های آشکارا جعلی اشیای قدیمی، نظیر گرامافون و ماشین‌تحریر، لوازم‌خانگی چوبی با رنگ‌ورورفتگی و پوسیدگی تعمدی، جواهراتی که با دستکاری به جواهرات قدیمی شبیه می‌شوند، نظیر برخی زیورآلات طلایی که به طلای زیرخاکی مشهور شده‌اند، اشیای تزئینی فلزی همراه با زنگار مصنوعی، و غیره نمونه‌هایی از حضور گسترده‌ی این اشیا در متن زندگی روزمره‌ی طبقه‌ی متوسط‌اند. طرفه آنکه این گرایش به کهنگیِ جعلی حتی در فضای مجازی هم دیده می‌شود...
