هنر ایران از سال 77 به بعد و تا زمان حاضر (1390) تحولی اساسی را از چندین جنبه تجربه كرده‌است. نخست افزایش تصاعدی نقش‌آفرینان این عرصه؛ به این معنی كه از یك‌سو تعداد دانشجویان هنر، مراكز آموزشی، نگارخانه‌ها، مجموعه‌دارها، نشریات و مجله‌های هنری ظرف مدت كوتاهی افزایش یافته، و از سوی دیگر مشاغل تازه‌ای چون نمایشگاه‌گردانی، و واسطه‌گری جای خود را در جامعه هنری باز كرده‌اند.