وقتی در حوالی میانه‌ی دهه‌ی ۱۳۵۰ کاوه گلستان برای گرفتن عکس به محله‌ی روسپی‌خانه‌های تهران مشهور به «شهر نو» می‌رود، به اقتضای فضای روشنفکری چپ و توده‌گرای غالب آن روزگار، به احتمال زیاد از دید او روسپیان به عنوان بخشی از طبقات محروم و رنجدیده‌ی اجتماع مطرح بودند، هر یک از روسپیان یک جور نماینده‌ی این طبقات بود، نشانه‌ای بود برای دلالت بر «مظلومان». تفسیر او از زندگی آن‌ها تفسیری اجتماعی است و قرار است در ورای جسم و عریانی ظاهری آن‌ها وضعیت بد اقتصادی و در لایه‌ای عمیق‌تر انسان‌هایی را ببیند که قربانی مطامع سودجویان حریص شده‌اند و زندگی‌شان به فلاکت کشیده شده است. ...