این مقاله نگاهی است کوتاه به عکاسی ایران پس از انقلاب ۵۷. در این مقاله مهران مهاجر توجه خود را بر فضاهای نهادی، زمینه‌های تولید، توزیع و دریافت عکس گذاشته است. او از مهم‌ترین تأثیرات عکاسی این دوره و سپس در سال‌های جنگ را آگاهی‌بخشی از طریق عکاسی خبری، مطبوعات و عکاسانی چون کاوه گلستان می‌داند. دانشگاهی شدن رشته‌ی عکاسی و کلاس‌های افرادی چون یحیی دهقان‌پور و بهمن جلالی، و راه یافتن عکاسی ایران به بازار های جهانی از دهه‌ 70 به بعد نیز از دیگر جنبه‌هایی است که او مورد بررسی قرار داده است. هر چند در سال‌های پس از انقلاب، نگاه سیاسی در عکاسی به دلایل گوناگون در جامعه خاموش شد اما توجه به مسائل اجتماعی، زنان، هویت اجتماعی در آثار عکاسان بروز پیدا کرد و با شکل گرفتن سالانه‌ها و جشنواره‌های گوناگون سعی شد تا همچنان عکاسی این دوران زنده نگه داشته شود. از متن

گویا قرار است این شماره حرفه: هنرمند، تغییر و تحولات هنر "جدید" یا "متجدد" ایران را از مشروطه به این‌سو بررسی کند. باتوجه به این چشم‌انداز این نوشته می‌کوشد نگاهی کوتا به عکاسی ایران پس از انقلاب 57 بیاندازد. مبنای این نگاه دو فرض است که اثبات یا ابطال هر کدام مجال و توانایی دیگر می‌طلبد. نخست این‌که به گمان من انقلاب ایران نه تنها بازگشتی یک‌پارچه به سوی سنت نبود بلکه، فارغ از نیات رهبران آن، امکان تحقق ابزار و وسایل و مقتضیات جامعه‌ی مدرن را در کشور تسیل کرد و به سخن دیگر زمینه‌ساز گونه‌ای تجدد ایرانی شد.