در دوران کامپیوترهای رومیزی، نرم‌افزارهای دیزاین فونت و برنامه‌های صفحه‌آرایی، تایپ به نوعی از سیالیت و انعطاف رسیده است که تحریف و دست‌بردن در آن آسان شده است؛ پس به صورت بالقوه قطعیت مرزبندی مشخص ادراکی‌اش را که تا چند سال پیش عبور از آن غیر ممکن می‌نمود، ناگهان از دست داده است. همه باور دارند که ابزارهای جدید دیجیتالی، تایپوگرافی را از قلمرو انحصاری متخصصان آن ـ اعم از تایپ دیزاینرها و شرکت‌های حروف‌چینی ـ خارج کرده و آن را به شکل نا‌مطمئنی در دسترس طراحان گرافیک قرار داده است؛ و نتیجه‌ی این آزادی عمل به موضوع بحث‌های مداوم و همیشگی تبدیل شده است.